Тони Коцев од Штип: Ако Бугарите беа окупатори, зошто поставија локални градоначалници?
14 јуни 2025
• од Станча Јаќимовски
Во последниот свој јавен статус, штипјанецот Тони Коцев поттикна бурна дискусија поврзана со историјата на македонските простори во првата половина на 20-тиот век. Со објавата, која побуди големо внимание на социјалните мрежи, Коцев преку едноставен, но мошне силен историски контраст ја постави дилемата: кој навистина бил окупатор, а кој “браќа”?
Во својот пост, тој наведува имиња на управници и администратори од периодот меѓу двете светски војни, кога Македонија била под управа на Кралството СХС, а подоцна Кралството Југославија. Според него, речиси сите клучни административни и општински позиции биле пополнувани од кадри испратени директно од Србија. Неколку наведени примери:
- Петар Станковиќ – градоначалник на Скопје
- Јован Јовановиќ – управник на Битола
- Милорад Џорџевиќ – управник на Штип
- Владислав Илиќ – управител на Прилеп
- Радомир Тасиќ – градоначалник на Велес
И сето тоа, забележува Коцев, се случувало во време кое историографијата го бележи како “слободарско” или време на “братство” во рамки на Јужна Србија и Вардарска Бановина.
Во контраст со тоа, тој ги наведува кметовите (градоначалниците) од времето на таканаречената “бугарска фашистичка окупација” (1941–1944), за кои вели дека, за разлика од српските управници, биле локални луѓе – родени во местата што ги раководеле:
- Спасе Дупаринов – Велес (од Велес)
- Бојан Санев – Штип (од Штип)
- Спиро Китинчев – Скопје (од Скопје)
- Милан Антонов – Куманово (внук на Гоце Делчев)
- Димитар Шишков – Струмица (од Струмица)
Оваа споредба на Коцев наметнува прашање со провокативен тон: ако “фашистичките окупатори” поставувале локални луѓе на клучни позиции, а “братските власти” доведувале надворешни кадри, тогаш кој бил навистина окупаторот, а кој “братот”?
Постот на Коцев завршува со искрена рефлексија:
„Читам, истражувам, собирам податоци и... нешто не ми е јасно.“ – реченица што ја сумира суштината на секое сериозно историско истражување.
Последни вести
Тони Коцев од Штип: Ако Бугарите беа окупатори, зошто поставија локални градоначалници?
14 јуни 2025
• од Станча Јаќимовски
Во последниот свој јавен статус, штипјанецот Тони Коцев поттикна бурна дискусија поврзана со историјата на македонските простори во првата половина на 20-тиот век. Со објавата, која побуди големо внимание на социјалните мрежи, Коцев преку едноставен, но мошне силен историски контраст ја постави дилемата: кој навистина бил окупатор, а кој “браќа”?
Во својот пост, тој наведува имиња на управници и администратори од периодот меѓу двете светски војни, кога Македонија била под управа на Кралството СХС, а подоцна Кралството Југославија. Според него, речиси сите клучни административни и општински позиции биле пополнувани од кадри испратени директно од Србија. Неколку наведени примери:
- Петар Станковиќ – градоначалник на Скопје
- Јован Јовановиќ – управник на Битола
- Милорад Џорџевиќ – управник на Штип
- Владислав Илиќ – управител на Прилеп
- Радомир Тасиќ – градоначалник на Велес
И сето тоа, забележува Коцев, се случувало во време кое историографијата го бележи како “слободарско” или време на “братство” во рамки на Јужна Србија и Вардарска Бановина.
Во контраст со тоа, тој ги наведува кметовите (градоначалниците) од времето на таканаречената “бугарска фашистичка окупација” (1941–1944), за кои вели дека, за разлика од српските управници, биле локални луѓе – родени во местата што ги раководеле:
- Спасе Дупаринов – Велес (од Велес)
- Бојан Санев – Штип (од Штип)
- Спиро Китинчев – Скопје (од Скопје)
- Милан Антонов – Куманово (внук на Гоце Делчев)
- Димитар Шишков – Струмица (од Струмица)
Оваа споредба на Коцев наметнува прашање со провокативен тон: ако “фашистичките окупатори” поставувале локални луѓе на клучни позиции, а “братските власти” доведувале надворешни кадри, тогаш кој бил навистина окупаторот, а кој “братот”?
Постот на Коцев завршува со искрена рефлексија:
„Читам, истражувам, собирам податоци и... нешто не ми е јасно.“ – реченица што ја сумира суштината на секое сериозно историско истражување.
Последни вести
Тони Коцев од Штип: Ако Бугарите беа окупатори, зошто поставија локални градоначалници?
14 јуни 2025
• од Станча Јаќимовски
Во последниот свој јавен статус, штипјанецот Тони Коцев поттикна бурна дискусија поврзана со историјата на македонските простори во првата половина на 20-тиот век. Со објавата, која побуди големо внимание на социјалните мрежи, Коцев преку едноставен, но мошне силен историски контраст ја постави дилемата: кој навистина бил окупатор, а кој “браќа”?
Во својот пост, тој наведува имиња на управници и администратори од периодот меѓу двете светски војни, кога Македонија била под управа на Кралството СХС, а подоцна Кралството Југославија. Според него, речиси сите клучни административни и општински позиции биле пополнувани од кадри испратени директно од Србија. Неколку наведени примери:
- Петар Станковиќ – градоначалник на Скопје
- Јован Јовановиќ – управник на Битола
- Милорад Џорџевиќ – управник на Штип
- Владислав Илиќ – управител на Прилеп
- Радомир Тасиќ – градоначалник на Велес
И сето тоа, забележува Коцев, се случувало во време кое историографијата го бележи како “слободарско” или време на “братство” во рамки на Јужна Србија и Вардарска Бановина.
Во контраст со тоа, тој ги наведува кметовите (градоначалниците) од времето на таканаречената “бугарска фашистичка окупација” (1941–1944), за кои вели дека, за разлика од српските управници, биле локални луѓе – родени во местата што ги раководеле:
- Спасе Дупаринов – Велес (од Велес)
- Бојан Санев – Штип (од Штип)
- Спиро Китинчев – Скопје (од Скопје)
- Милан Антонов – Куманово (внук на Гоце Делчев)
- Димитар Шишков – Струмица (од Струмица)
Оваа споредба на Коцев наметнува прашање со провокативен тон: ако “фашистичките окупатори” поставувале локални луѓе на клучни позиции, а “братските власти” доведувале надворешни кадри, тогаш кој бил навистина окупаторот, а кој “братот”?
Постот на Коцев завршува со искрена рефлексија:
„Читам, истражувам, собирам податоци и... нешто не ми е јасно.“ – реченица што ја сумира суштината на секое сериозно историско истражување.